r'grakrun

Władcą wszystkich smoków jest Or'grakrun – czarny smok, ulubione dziecko Elertera. To on tchnął mu myśl, że będzie panem przestworzy i tak też było dopóki aniołowie nie zeszły do środkowej warstwy świata Ithilion.

Inteligentna bestia, jego działania są zawsze przemyślane, ambitne. Smoki słuchają go wiernie i ślepo, a on w zamian dba by nic i nikt im nie zagrażał.

Or'grakrun jest jednym z najsilniejszych władców świata. Niełatwo jest go zranić, zabić jeszcze trudniej, przez wieki różne stworzenia próbowały tego dokonać nigdy się to jednak nie udało. Or'gralkrun jest wieczny, choć śmiertelny.

Przebudzenie smoków

"Or'grakrun otworzył swoje wielkie ślepia. Podniósł powoli łeb rozglądając się wokoło. Obok niego spały inne bestie a ich cielska zasłaniały wyjście z jaskini. Pomimo ciemności Or'grakrun dostrzegł różnorodność barw swoich podwładnych. Smok podniósł się z ziemi i gdy znikły ostatki snu warknął cicho, po czym wydał z siebie głośny ryk budząc tym inne potwory. Or'grakrun czuł, że coś się zmieniło. Gdy bestie odsunęły się na tyle by mógł przejść ruszył ciężko w kierunku światła wydobywającego się z końca jaskini. Smoki patrzyły na swego władcę, nie ruszając się z miejsca. Czekały na znak.

Or'grakrun wyszedł z jaskini a jego oczom ukazał się krajobraz świata, świata, w którym przystało mu żyć. Z nad wysokich gór ujrzał lasy, polany, rzeki. Nagle poczuł dziwny zapach, wiatr unosił go wysoko w górę. To był zapach jedzenia. W jednej chwili Or’grakrun wyprostował swoje skrzydła i zaryczał, a jego ryk rozniósł się po całym nowym świecie. Pozostałe smoki wiedziały już, że ich pan wzywa na polowanie. Ktoś, kto byłby na tyle śmiały by w tej chwili spojrzeć na Or’grakruna pomyślałby, że potwór uśmiecha się do siebie... Tak, Or'grakrun wiedział, że ten świat należy do niego.

Czarny smok odwrócił łeb spoglądając na bestie wyłaniające się z jaskini. Po długim śnie wszystkie były głodne i dobrze wiedział, że muszą się pożywić. Ryknął głośno i rozkładając skrzydła wzleciał do góry, reszta podążyła za nim. Jeden za drugim bestie wychodziły z jaskini i wzlatywały w niebo rozkładając wielkie skrzydła, ich pazury odbijały promienie słońca, a ich skóra lśniła na niebie. Na ziemi pojawiły się wielkie cienie. Or'grakrun otoczył górę, w której spali rozglądając się wokół. Nagle jego wzrok dostrzegł mały kształt wśród drzew. Or'grakrun wystrzelił w dół i złapał w swoje wielkie łapy zwierzę. Reszta smoków z rykiem podążyła w ślady swego pana. Or'grakrun pożywił się siedząc na szczycie wzgórza, obserwował jak jego bestie sieją pustkę w lesie pod górami, w których postanowił stworzyć dla nich legowiska. Wzbijając się w górę dał znak swoim smokom. Nagle z jego nosa zaczęła wydobywać się para, po czym kierując swój pysk w dół otworzył go wydobywając z niego strumień ognia. Las u szczytu gór znalazł się w płomieniach. Smoki na wzór swego władcy zaryczały dziko, ogień, który wydobył się z ich paszcz w parę chwil zniszczył cały las pozostawiając tylko zgliszcza. Odsłoniły się przed nimi nowe wejścia do jaskiń, które smoki wybrały na swoje siedziby. Dla siebie Or'grakrun wybrał górę ciemną i gorącą. W jej środku wrzała ognista woda, którą Or'grakrun najbardziej sobie upodobał.

W miejscu położonym z dala od gór, w którym pojawiły się wielkie bestie ryk Or'grakruna przeraził mieszkańców wioski. Ludzie ze strachem podnieśli głowy do góry szukając oznak burzy, jednak nie dostrzegłszy ciemnych chmur z dziwnym niepokojem wrócili do swoich obowiązków. Nie wiedzieli, że ich życie ulegnie zmianie."